Na wschodzie lód jakby trochę czy tam na trochę odpuścił, więc możemy wrócić na własne, jakże spokojne i sielskie, skąpane w wiosennie prezentującym się słońcu podwórko. Tytuł pożyczyłem sobie, odpowiednio oczywiście przekształcając go (póki co nikt jeszcze o Kuźniarze scenariuszy nie pisze, choć kto wie…), z jednego z głośniejszych filmów nurtu partyzanckiego jugosłowiańskiej kinematografii. „Walter broni Sarajewa” nazywała się ta opowieść. Fikcyjna w odróżnieniu do tej mojej. O czym zapewniam z nadzieja, że jeszcze ktoś zwrócił na to uwagę i potwierdzi, że nie fantazjuję.
Z powodu tego, co działo się i dzieje za naszą wschodnią granicą, wczoraj dość wcześnie, jak na wolny, sobotni poranek otworzyłem sobie kanał informacyjny Grupy ITI. By posłuchać sobie „całej prawdy” i wyrobić sobie własną opinię. Najpewniej z mniejszą zawartością „prawdy” ale własną.
Program nadawano akurat z Białki Tatrzańskiej, gdzie weekendowym zwyczajem redaktorowi Kuźniarowi urządzono taki Majdan na miarę jego możliwości. Pan Jarosław oczywiście łączył się co i rusz ze studiem albo nawet i z Kijowem bo Ukraina była absolutnym tematem numer jeden. A właściwie tematem jeden i pół bo „jedynką” dla pana Kuźniara był jednak Sikorski. Mnie jednak zainteresował temat, nazwijmy go numerem drugim, do którego redaktor wracał za każdym razem, gdy mieliśmy chwilę oddechu od kosmicznego tempa, w jakim zmieniała się sytuacja na wschodzie.
Kiedy więc tylko mógł, redaktor Kuźniar informował telewidzów (jednak zbyt późno włączyłem i momentu ani formy informacji źródłowej nie zarejestrowałem), że wpływy z podatku VAT są zdecydowanie poniżej przewidywań i planów rządu. W związku z tym apelował do telewidzów, obywateli, Polaków, by coś w tej sprawie zrobili. By zastanowili się co mogą, co powinni zrobić by ten VAT wpłynął jednak do państwowej kasy w ilości oczekiwanej. Dodał też, że rząd już przecież swoje zrobił. Bo gdyby nie „przeniósł” 150 miliardów z OFE, w państwowej kasie byłyby puchy i czarna dziura.
Przyznam, że byłem zdumiony. „Zdumiony” to może nie do końca adekwatne określenie ale zostańmy przy nim. Byłem zdumiony bo tego rodzaju propagandy, bo to nie była informacja tylko zwykła, albo i nadzwyczaj toporna propaganda, przy wszystkich staraniach niektórych, nie słyszałem od momentu, gdy nam PRL zszedł wraz z własnym stylem dziennikarstwa, pełnym kolejnych „kampanii” i szczerej troski o to, czy w końcu będzie ten cholerny sznurek do snopowiązałek. No może jednak raz słyszałem, kiedy „Gazeta Wyborcza”, walcząc o to, by miły jej sercom minister, który obiecał Polakom, że w ramach denominacji Złotego ceny nie wzrosną ani, ani, nie wyszedł na łgarza, napuszczała obywateli na sklepikarzy w ramach własnej akcji donosu obywatelskiego pod nazwą „Pilnuj cen”.
Ale Kuźniar jest zaraz za nią. I uznałbym dziś, w roku 2014, że zwyczajnie sobie „polewał” z rządu i jego rachunkowych umiejętności. Ale to był TVN i Kuźniar! Więc najpewniej poważnie oczekiwał, że rosemann, a z nim reszta świadomych obywateli zmarszczy czoło, podrapie się po głowie i zacznie główkować, co powinna w tej sprawie dla Polski i dla władzy zrobić. Czy starczy kupić Snickersa, czy lepiej jednak przysłowiową czy tam literacką „maciorę wódki”, co miałoby zbawienny wpływ nie tylko na VAT ale i na akcyzę, którą mógł przecież też rząd nie doszacować tylko jeszcze o tym nie wie, czy wreszcie rzucić się wręcz na jakiś luksus w rodzaju lexsusa, beemy albo nawet na apartament na starym Mokotowie!
Przyznam, ze nie zachowałem się po obywatelsku. Zamiast myśleć jak wspomóc rząd, który „źle oszacował wpływy” skupiłem się na przypominaniu sobie radosnej twórczości Polaków, będącej odpowiedzią na propagandę PRL-u. Cos w rodzaju „popierajmy partię czynem, umierając przed terminem” albo też „zamiast gnębić prącie w kącie, głosuj w narodowym froncie”. Nie dorastam do tamtych, bezimiennych twórców, ale dodam coś od siebie. „Niech się cala Polska stara, aby VAT mieć miast Kuźniara”.
Na koniec jeszcze scenka, ilustrująca dzisiejszą, niedzielną formę redaktora Jarosława. Zaproszonego do studia ukraińskiego dziennikarza zapytał.
- A ta umowa? Obowiązuje jeszcze?
Dziennikarz patrzył na naszego asa z lekkim zdumieniem w oczach.
- Jaka umowa?
- No… Podpisana przez Sikorskiego z Janukowyczem…
Przestałem słuchać. Z litości dla Kuźniara.
