Gdybym pamiętał autora i miejsce publikacji, mottem tego tekstu zrobiłbym satyryczny rysunek z przełomu lat 80-tych i 90-tych XX w., na którym rozmawiają dwaj przedstawiciele ówczesnej władzy. „A do opozycji skierujemy najbardziej zaufanych towarzyszy” mówi jeden do drugiego.
I jest to słuszna idea bo opozycja., mówię to jak najpoważniej, to bardzo ważna sprawa. Nie tylko tak w ogóle, żeby demokracja się prezentowała przepięknie, ale i dla tych, przeciwko którym ta opozycja jest.
Rozumiał to na przykład świetnie Tomasz Lis tłumacząc swego czasu, że w latach 2005 – 2007 opozycja (tak, tak… ta kierowana przez Donalda Tuska) była tak beznadziejna, iż jej rolę musiały przejąć media. No i media przejęły rolę a następnie wygrały ale władzę objął nie Mariusz Walter, nie Adam Michnik czy nawet nie Tomasz Lis tylko przywódca tej beznadziejnej opozycji Donald Tusk. Przez następne dwie kadencje mieliśmy, jak to mówią gdzieniegdzie, fest opozycję więc Tomasz Lis mógł się, spokojny o państwo, oddawać flirtom z władzą. A media były głownie z nią „zaprzyjaźnione”.
Dziś znów potrzeba nam Tomasza Lisa.
Przepraszam, nie mogłem się oprzeć tej kpinie ale teraz wracam do głównej myśli czyli do poważnych rozważań nad opozycją, która jest nieodłącznym elementem demokracji i której każda władza potrzebuje odwrotnie proporcjonalnie do oznak sympatii wysyłanych pod adresem politycznych przeciwników. I jakby mniej poważnych o tym jaka ta nasza opozycja jest.
Trudno nie zgadnąć, że punktem wyjścia dla rozważań nad rolą opozycji i nad tym jak ona sobie z tą rolą radzi było ostatnie zamieszanie z projektem ustawy o wynagrodzeniach dla elity władzy. Tu warto zwróciuwagę na pewną anomalię w postrzeganiu tego, kogo ma się potocznie za ową opozycję. Przy jakiejś ostatniej okazji w którymś z ogólnopolskim mediów powiedziano o zwołanym naprędce spotkaniu, w którym, jak informowano, udział wzięli „przedstawiciele opozycji i ugrupowania Kukiz15”. Jest to może i zabawny punkt widzenia ale dla ugrupowania Kukiza mocno krzywdzący bo jest to ugrupowanie opozycyjne, które ma najmniej a być może nie ma wcale problemów z zachowaniem powagi w swych działaniach.
PiS-owski „kryzys podwyżkowy”, wydarzenie wręcz wymarzone dla każdej potencjalnej opozycji, nastąpił w dość ciekawym momencie. I z tego powodu trudno odtworzyć rzeczywistą sekwencję wydarzeń i ustalić kto na czyim potknięciu starał się korzystać.
Nie wiem czy moment wypuszczenia do opinii publicznej przecieku o projekcie ustawy zakładającej podwyżki dla władzy został w jakiś świadomy sposób skorelowany z informacją PKW o cofnięciu partii Ryszarda Petru dotacji z budżetu państwa. Jeśli tak, był to krok w założeniu rozsądny, mający nieco rozwodnić złość obywateli mających w ofercie nie tylko „pazerność władzy” ale i „głupotę opozycji”. Jeśli była to przypadkowa koincydencja czasowa, przyznać trzeba że Bóg pomaga władzy.
Nie ma co natomiast mieszać Boga i jego sympatii do władzy w działania Grzegorza Schetyny i Platformy Obywatelskiej. Bezdennie głupie wydawać się może widowiskowe wykonanie „erdogana” przez Schetynę ale domyślam się, że ową „noc długich noży” na miarę swoich możliwości wykonał przekonany, że zajęte gnojeniem „pazernej władzy” media a z nimi społeczeństwo nawet nie zauważą pozbycia się Michała Kamińskiego, Protasiewicza i tego trzeciego. Swoją drogą wiara w to, że można się niepostrzeżenie pozbyć „Miśka” Kamińskiego to skrajny przejaw politycznej naiwności, niegodny gracza, za jakiego chciałby uchodzić Schetyna. I nie myślę tu, broń Boże, o gabarytach „Miśka”.
W efekcie, miast ukryć się ze swym kieszonkowym totalitaryzmem w cieniu kłopotów PiS został Schetyna z tym „Miśkiem”, Protasiewiczem i z tym trzecim niczym Himilsbach z angielskim.
Tak więc trudno dziwić się, że Tomasz Lis, cała Czerska i cała Wiertnicza zwijają się jak w ukropie by robić za opozycję. Bo jak nie oni to kto?
Ryszard Petru i jego „fachowcy”, tracąc budżetowe wsparcie z uwagi na błędy w rozliczeniu popełnili być może ten właśnie jedyny błąd, którego za nic nie dopuszcza etos, jaki próbowano łączyć z partią .Nowoczesna. Krążąc w sieci w ostatnich dniach wielokrotnie natknąłem się na historyczną już rozmowę Ryszarda Petru z Justyną Pochanke, w której padło pytanie o pojawiające się pierwsze wątpliwości odnośnie rozliczenia przez .Nowoczesną minionych wyborów. Petru zapewnił, że w tej sprawie „śpi spokojnie” i dodał, że „jako finansista”.* Teraz aż kusi zapytać Petru czy przestał spokojnie spać czy też być finansistą.
Co do Platformy, pierwszej ponoć siły opozycyjnej, jakiś czas temu w rozmowie z Jackiem Żakowskim w TOK FM Schetyna zapewniał, że ma skuteczny plan walki z PiS. Jeśli dość skuteczne odwrócenie uwagi od kłopotów PiS „rzezią” wewnątrzpartyjnej opozycji jest częścią tego planu to przyznam, że jego finezji zwyczajnie nie ogarniam. I z głębin mej dezorientacji podejrzewam, że Platforma wraz z jej szefem może się w ramach tego planu potknąć już nie o własne nogi ale wręcz o obojczyk.
O „nowej Platformie”, którą „Misiek” Kamiński, Protasiewicz, ten trzeci i pewnie jeszcze paru platformianych puczystów utworzy pisać nie będę. Choć pewien jestem, że taki twór zaistnieć musi. Bo natura próżni nie znosi. Podobnie jak „Misiek” Kamiński, który zawsze gdzieś być musi. Zatem jakoś się natura z „Miśkiem” dogada i coś tam wypłodzą.
O KOD-zie też nie będzie bo Mateusz Kijowski i jego „grupy szturmowe” kleją pociąg. Poważnie! A na uwagi sceptyków, wątpiących w skuteczność takiej walki o demokrację odpowiadają ochryple „Co ty wiesz o demokracji?”
I w tym miejscu tekst mi się musi spiąć. Wracając do tego przywołanego na początku rysunku zacytuję komentarz do sporu o wynagrodzenia władzy, zamieszczony przez prof. Stanisława Żerko: „Tzw. prawo Żerki: opozycja przekształciła się w #głupszysort, więc rolę opozycji musi przejąć część obozu propisowski(ego)”. **
I na tym zakończę choć pewnie jeszcze kilka uwag odnośnie znaczenia i roli opozycji w państwie demokratycznym mógłbym dodać.
* https://twitter.com/GandziaPL/status/755129471049555968
** https://twitter.com/StZerko/status/755697387205713924
